دوپامینرژیک ها – Dopaminergics درمان پارکینسون

اين دارو در درمان بيماري پاركينسون مصرف مي‌شود.

لوودوپاپيش‌ساز دوپامين در استرياتوم عمل مي‌كند.بنزرازيد، دكربوكسيلاسيون لوودوپا را مهار نموده و لذا ميزان تبديل آن به دوپامين را در بافت‌هاي محيطي‌ كاهش مي‌دهد.

لوودوپا به سرعت به دوپامين تبديل مي‌شود. تقريباً 75-66% بنزرازيد از مجراي گوارش جذب مي‌شود. اثر دارو معمولا 3-2 هفته پس از مصرف شروع مي‌شود. 64-53% بنزرازيد از طريق ادرار و تقريباً 30% از طريق مدفوع دفع مي‌گردد.

كاهش حركات بدن،حركت غيرعادي پلك چشم، حركات غيرارادي عضلات صورت، افسردگي، دیسكينزي، لرزش عضلات، حملات پسيكوتيك، آگرانولوسيتوز، آنژين صدري آريتمي، تشنج اشكال در بلع، زخم دوازدهه، تغييرات ECG، برافروختگي ، خونريزي گوارشي، اسپاسم عضلات گردن و پشت ، كاهش فشار خون، لكوپني، فلبيت و كاهش فشار خون وضعيتي با مصرف اين دارو گزارش شده است.

مصرف همزمان داروهاي كاهنده فشار خون با اين تركيب ممكن است منجر به كاهش شديد فشار خون شود. داروهاي مقلد سمپاتيك در بيماراني كه تحت درمان با اين دارو هستند، منع مصرف دارد.

. اين دارو در موارد زير بايد با احتياط فراوان مصرف شود.
بيماري شديد قلبي –عروقي، سابقه ملانوم، افسردگي رواني، پسيكوز، سابقه انفاركتوس ميوكارد و آريتمي دهليزي و بطني، قرحه گوارشي و عيب‌كار كليه.
2. مقدار مصرف اين دارو بايد براي هر فرد بطور جداگانه تعيين شود. مصرف لوودوپا حداقل 12 ساعت قبل از شروع درمان با اين دارو بايد قطع شود.

. دوره درمان با اين دارو بايد كامل شود. از قطع مصرف دارو بدون مشورت با پزشك بايد خودداري نمود.
2. ممكن است براي دستيابي به پاسخ درماني مطلوب ، چند هفته تا چند ماه وقت نياز ‌باشد .
3. در صورت فراموش شدن يك نوبت مصرف دارو به محض به ياد آوردن آن نوبت بايد مصرف شود، مگر اينكه تا زمان مصرف نوبت بعدي فرا رسیده باشد.در ایصرف بعدي نيز نبايد دو برابر گردد.
4. در صورت بروز خواب‌آلودگي و همچنين هنگام برخاستن ناگهاني از حالت خوابيده يا نشسته بايد احتياط نمود.

اين دارو در كنترل بيماري‌ پاركينسون ايديوپاتيك و postencephalitic يا پاركينسون علامتي مصرف مي‌شود.

لوودوپا پيش‌ساز دوپامين است و عمدتاً با تامين دوپامين كاهش يافته استرياتوم عمل مي‌كند. كاربي دوپا مهار كننده خارج مغزي دوپادكربوكسیلاز بوده و تبديل محيطي لوودوپا به دوپامين را مهار مي‌كند. اما بر خلاف لوودوپا از سد خوني- مغزي عبور نمي‌كند . بنابراين در صورتي كه همراه با لوودوپا تجويز شود، غلظت مغزي مناسبي از دوپامين فراهم مي‌گردد و در عين حال بدليل كاهش تشكيل دوپامين در محيط ، عوارض جانبي محيطي مثل تهوع ، استفراغ و اثرات قلبي –عروقي آن كاهش مي‌يابد.

لوودوپا از روده كوچك سريعاً جذب مي‌شود، اما جذب آن به سرعت تخليه معده و phمحتويات آن بستگي دارد . غلظت پلاسمايي لوودوپا در حضور كاربي دوپا ، 7/0-5/0 ساعت پس از مصرف از راه خوراكي به حداكثر خود مي‌رسد. كاربي‌دوپا از راه خوراكي جذب ضعيفي دارد. نيمه عمر لوودوپا 5/1-75/0 ساعت است كه در حضور كاربي‌دوپا تا حدود 5/1 ساعت افزايش مي‌يابد. 95% لوودوپا از راه خوراكي در معده و كبد متابوليزه مي‌شود. نيمه عمر كاربي‌دوپا 2-1 ساعت مي‌باشد. اين تركيب از راه ادرار دفع مي‌شود.

بي‌اشتهايي، تهوع استفراغ، بي خوابي، سراسيمگي، كاهش فشارخون وضعيتي، گيجي، تپش قلب، آريتمي، قرمز رنگ شدن ادرار و ساير ميعات بدن، حركات غير ارادي و غير طبيعي، هيپومانيا و سايكوز كه ممكن است باعث محدود شن مقدار مصرف شوند، افسردگي، خواب‌آلودگي، سردرد برافروختگي ، تعريق ، خونريزي‌ دستگاه گوارش ونروپاتي محيطي از عواض جانبي دارو هستند.

مصرف توام اين دارو با هوشبر‌هاي استنشاقي مانند هالوتان با خطر آريتمي همراه است. مصرف توام اين دارو با داروهاي ضد افسردگي مهار كننده آنزيم مونوآمينواكسيداز ، مانند فورازوليدون و پروكاربازين، منجر به افزايش شديد فشار خون مي‌گردد. مصرف همزمان هالوپريدول، فنوتيازين‌ها و تيوگزانتين‌ها با لوودوپا ممكن است سبب آنتاگونيزه شدن اثرات لوودوپا شود.

1. اين دارو نبايد رد پاركينسون ناشي از مصرف داروها استفاده شود.
2. در صورت وجود بيماري‌هاي ريوي، اولسرپپتيك، بيماري قلبي‌ـ‌عروقي ، گلوكوم با زاويه بسته، ملانوماي پوست يا بيماري رواني بايد با احتياط فراوان تجويز شود.
3. اين دارو در بيماران سالخورده و بيماراني كه به مدت طولاني سابقه بيماري پاركينسون دارند، ارزش اندكي دارد. چون اين افراد نمي‌توانند مقادير زياد دارو را كه بر بيماري آنها غلبه كند، تحمل كنند. همچنين در پاركينسون ناشي از بيماري‌هاي دژنراتيو مغزي نيز معمولاً به اين دارو پاسخ ايجاد نمي‌شود.

1. درمان با اين دارو را بايد با مقادير كم شروع نمود و به صورت تدريجي مقادير دارو افزايش داد(با فواصل 2 تا 3 روز). مقدار مصرف نهايي معمولاً بر اساس افزايش تحرك بيمار از يك طرف و عوارض جانبي محدود كننده داروی مصرف از طرف ديگر تعيين مي‌شود.
2. تهوع و استفراغ ندرتا باعث محدوديت در مقدار داروي دريافتي مي‌شوند. مصرف دارو بعد از غذا تحمل آن را بهتر مي كند.
3. در طول چند ماه اول درمان، اين دارو بهتر است همراه با غذا مصرف شود.
4. دوره درمان با این دارو بايد كامل شود. بدون مشورت با پزشك مصرف اين دارو نبايد قطع شود.
5. براي دستيابي به حداكثر اثر درماني، ممكن است چند هفته تا چند ماه وقت لازم باشد.
6. در صورت فراموش شدن يك نوبت مصرف دارو به محض به ياد آوردن آن نوبت بايد مصرف شود، مگر اينكه تا زمان مصرف نوبت بعدي كمتر از 2 ساعت باقيمانده باشد. مقدار مصرف بعدي نيز نبايد دو برابر گردد.
7. هنگام برخاستن از حالت خوابيده يا نشسته بايد احتياط نمود.