موارد مصرف لوموستین
مکانیسم اثر لوموستین
فارماکوکینتیک لوموستین
عوارض جانبی لوموستین
توصیه های دارویی لوموستین
2- گاهی اوقات واکنش های مقاومت متقاطع بین کارموستین و لوموستین دیده شده است.
3- تجویز داروهای ضد استفراغ پیش از مصرف دارو و همچنین مصرف دارو در حالت ناشتا، در بعضی موارد از شدت و دفعات تهوع و استفراغ می کاهد.
4- به علت اثرات تجمعی و دیر رس کاهش فعالیت مغز استخوان ناشی از لوموستین، دارو نباید با فواصل کمتر از شش هفته تجویز گردد.
عوارض جانبی لوموستین
- بسیاری از بیماران همه اثرات جانبی ذکر شده در لیست را تجربه نمیکنند
- اثرات جانبی اغلب با توجه به زمان شروع مصرف دارو و مدت زمان مصرف آن قابل پیش بینی هستند.
- اثرات جانبی لوموستین معمولا موقتی هستند و پس از تمام شدن دوره ی درمانی از بین میروند.
- راه های بسیاری برای مدیریت و پیشگیری از بروز اثرات جانبی وجود دارد؛ بهتر است در این مورد با پزشک مشورت کنید.
- میان اثربخشی دارو و بروز عوارض جانبی و میزان شدت آن رابطه ی وجود ندارد.
اثرات جانبی شایع ( در بیش از 30% بیماران رخ میدهند )
- کاهش تعداد سلول های خونی: در طول مصرف لوموستین ممکن است تعداد گلبول های قرمز ، گلبول های سفید و پلاکت ها با کمبود مواجه شود این وضعیت میتواند ریسک ابتلا به عفونت ، کم خونی و بروز خونریزی را افزایش دهد.
- حالت تهوع و استفراغ که اغلب 3 الی 6 ساغت پس از مصرف دارو رخ میدهد. مصرف دارو هنگام خواب به همراه داروهای ضد تهوع بصورت قابل توجهی از وقوع و تشدید اثرات جانبی جلوگیری میکند.
کنترل و آزمایش
در طول درمان با لوموستین لازم است که وضعیت سلامت بیمار بصورت منظم توسط پزشک بررسی شود تا از اثرات جانبی دارو و پیشرفت درمان اطلاع حاصل شود. تست وضعیت خون و تعداد سلول های خونی یکی از این آزمایش هاست. همچنین تست عملکرد کلیه ها و کبد نیز ممکن است لازم باشد.
نحوه تاثیر و عملکرد لوموستین در بدن
توده های سرطانی با چگونگی تقسیم شدن سلول ها مشخص میشوند. تقسیم سلول ها در توده های سرطانی مانند بافت های طبیعی کنترل شده نیست. سلول های طبیعی بدن پس از برخورد با سلول های مشابه خود به فرایند تقسیم پایان می بخشند؛ که این فرایند به “تماس بازدارنده” موسوم است. در سلول های سرطانی این توانایی وجود ندارد. بنابراین کنترل و محدودیتی روی تقسیم و گسترش سلول های سرطانی وجود ندارد. فرایند تقسیم سلول های بدن خواه طبیعی باشند ، خواه سرطانی از طریق فرایند چرخه سلولی به وقوع می پیوندد. روند چرخه سلولی به این شکل است که سلول مدتی در فاز استراحت می ماند سپس وارد فاز رشد میشود و درنهایت به مرحله تقسیم میرسد.
توانایی داروهای شیمی درمانی در از بین بردن سلول های سرطانی به میزان توانایی آن ها در ایجاد وقفه در تقسیم سلولی بستگی دارد. داروهای شیمی درمانی معمولا به مولکول های DNA یا RNA صدمه وارد میکنند؛ این مولکول ها در نحوه تقسیم سلول دخیل هستند. اگر سلول ها موفق به تقسیم نشوند رو به نابودی و مرگ میگذارند. هرچه سرعت تقسیم شدن سلول ها بیشتر باشد احتمال اینکه تحت تاثیر داروهای شیمی درمانی قرار بگیرند بیشتر است؛ و این سبب میشود که پس از شیمی درمانی اندازه توده سرطانی کوچکتر شود. این داروها همچنین موجب آپوپتوز یا خزانِ یاخته ای میشوند.
برخی از داروهای شیمی درمانی تنها در مرحله تقسیم سلول وارد عمل میشوند و تاثیر میگذارند و دسته ی دیگر داروهای شیمی درمانی در مرحله استراحت سلول ها وارد عمل میشوند. برنامه ریزی برای انجام شیمی درمانی بر اساس نوع سلول های سرطانی ، نرخ تقسیم سلول ها و میزان اثر بخشی دارو در بیمار تنظیم میشود. به همین خاطر است که شیمی درمانی بصورت دوره ای مصرف میشود.
بیشترین تاثیر شیمی درمانی بر روی سلول هایی است که با سرعت زیادی تقسیم میشوند. متاسفانه داروهای شیمی درمانی بین سلول های سرطانی و سلول های طبیعی بدن تفاوتی قائل نمیشوند و تنها معیار عملکرد آن ها میزان سرعت تقسیم سلول هاست؛ بنابراین طیفی از سلول های طبیعی بدن نیز که سرعت تقسیمات سلولی در آنها بالاست تحت تاثیر این دارو ها قرار میگیرند. این سلول ها شامل سلول های خونی ، دهان ، معده ، روده و فولیکول های مو میباشد. تاثیر داروهای شیمی درمانی بر این سلول ها میتواند سبب کاهش تعداد سلول های خونی ، زخم های دهانی ، ریزش مو و بروز حالت تهوع و استفراغ شود.
لوموستین در گروهی از داروها موسوم به آلکیله کننده ها دسته بندی میشود. آلکیله کننده ها معمولا در فاز استراحت سلولی وارد عمل میشوند.